سی و پنج سال قبل در باغ وحش شیراز مردی در هیبت رستم با لباسی از پوست پلنگ، با شیر و خرس، نمایشی برپا می‌كرد كه هر بیننده‌ای شگفت‌زده می‌شد، مردی كه امروز در هفتاد و چند سالگی هنوز ستبر است و مردانه با دست خالی پای شیرهایش مانده.

به گزارش ایسنا منطقه فارس، «سیروس قهرمانی» ، پهلوانی بود كه هرچه را از راه پهلوانی‌هایش به‌دست آورد در مسیری آبرومند هزینه كرد و از هیچ كمكی به مستمندان دریغ نكرد، مردی كه امروز برای حفظ بقای باغ وحشی كه كهنسال‌ترین باغ وحش ایران محسوب می‌شود، خود نیازمند یاری است.

باغ وحش شیراز كه زمانی در گوشه‌ای از باغ ملی و در كنار ورزشگاه حافظیه قرار داشت، اكنون در دامنه كوهی در مسیر شمالی شهر دامن گسترانیده و با وجود برخورداری از فضایی مناسب برای جلب و جذب گردشگران در فصول مختلف، به تبعیدگاهی برای حیوانات بی زبان تبدیل شده است.

برای دور زدن و رسیدن به ورودی باغ وحش باید تا ورودی زرقان رفت، این تنها معبر امن است و اما اگر قانون را ندیده بگیری و از قبل محل باغ وحش را بدانی، صابون طی كردن مسیری دویست متری برخلاف جهت جاده اصلی را به‌تن زده باشی، شاید پل شهدای نفت هم تو را به مقصد برساند! شاید!
 

ورودی باغ وحش اما با چند لاستیك بزرگ مسدود شده و در گوشه‌ای تنها راهی باریك باز است، در حالیكه باران دید را محدود كرده با احتیاط وارد جاده باریكی می‌شویم و هرچه جلوتر می‌رویم راه باریك‌تر می‌شود، با آسفالتی بدون شانه،‌ بدون علامت، كهنه و فرسوده.

در ابتدای سراشیبی كوه، ‌دری بزرگ خودنمایی می‌كند و تابلویی رنگ و رو رفته بر پیشانی‌اش زار می‌زند، اینجا باغ وحش شیراز است. باغ وحشی كه یكی از قدیمی‌ترین‌ها در ایران به شمار می‌رود و به یادآورنده نامی خاطره انگیز است.

باغ وحش شیراز امروز تنها نام باغ وحش را یدك می‌كشد و به واسطه بی‌توجهی‌ها مسیری را طی می‌كند كه پایانش چندان مطلوب نیست.
 

اگر دیروز بر لزوم خروج باغ‌وحش از شیراز تاكید می‌شد، معنایش تعطیلی آن نبود، اما در طول سال‌هایی كه این مكان با تمام قابلیت‌هایش از شیراز دور شده است، هیچ یك از مسئولان به‌سراغ آن نرفته و حتی نشانی‌ آن را هم نمی‌دانند.

پیرمرد دستانش گرم است، گرمایی كه از عشق درونی‌اش خبر می‌دهد و به شیرها كه می‌نگرد، اشك از چشم‌هایش سرازیر می‌شود.
 

سیروس قهرمانی كه با یاد گذشته پر افتخارش روزگار سر می‌كند، قدردان استاندار فارس است، تنها مسئولی كه به‌گفته او بی هیچ تجملی، بازدیدی از این محل داشته است.
 

او می‌گوید: حتی اگر آقای احمدزاده (استاندار) هیچ كاری هم برای ما انجام ندهد، همین كه به‌این مكان آمد و وضعیت ما را دید و پای حرف‌هایمان نشست، انگیزه‌ها را در من و خانواده‌ام زنده كرد.

سهمشان برای غذای ظهر هركدام یك بز است و كارگرها با گاری نهار این سلاطین جنگل را می‌آورند، بزهایی با موهای بلند و سیاه و شاخ‌های گره خورده در هم.
 

لاشه بزها به بالای قفس شیرها منتقل شده و با احتیاط درون قفس پرتاب می‌شوند و جدال بر سر غذا روح وحشی این درنده‌های پرهیبت را نمایان می‌كند،‌ جایی كه قدرت و غرش تعیین كننده سهم هریك از غذای نیم‌روز است.

"سیروس" به سمت تابلویی كه با پلاستیك‌های ضخیم پوشانده شده هدایتمان می‌كند، تابلویی مملو از عكس‌های خاطره‌انگیز و خودش می‌رود تا انتهای كوچه باغ خاطره‌ها، آنجا كه جوانی قوی هیكل و خوش‌چهره، با شیر و خرس‌های قوی هیكل دست و پنجه نرم می‌كرد و تیرآهن‌های بزرگ را با زور بازو خم می‌كرد و اجازه می‌داد تا كامیون‌های سنگین از روی سینه‌اش عبور كنند.
 

او می‌گوید: همه آن روزها تمام شد، امروز این من هستم كه در انتظار هجرت ابدی، با خدا خلوت می‌كنم و از او كمك می‌خواهم كه در نگهداری این شیرها از پا نیفتم.

او می‌گوید: قاعده كار این است كه گوشت گوساله به خورد شیرها بدهیم اما به‌دلیل مشكلات مالی این امر مقدور نیست و مجبور هستیم كه گوشت بز را برای ناهارشان تدارك ببینیم.
 

قهرمانی ادامه می‌دهد: اینجا هفتاد شیر نگهداری می‌شود، هر شیر برای ناهار یك بز می‌خورد، شما حساب كنید كه چه هزینه‌ای دارد، ‌این منهای هزینه غذای سایر حیوانات، هزینه كارگر و برق و آب و …. این باغ وحش است.

قفس‌ها همگی متحد‌الشكل است، سه‌طرف دیواره سیمانی و یك‌طرف محصور شده با انواع فلز! از تورهای سیمی گرفته تا میلگرد و مفتول و قوطی‌های بلند!
 

در همسایگی میمون‌های گیاه‌خوار، گرگی تنها مدام عرض كوچك محبسش را طی می‌كند و با چشم‌های قرمزش نگاهی هراس انگیز به ما می‌اندازد. آن طرف‌تر دو كفتار مرغ‌هایی را كه برای ناهار ظهرشان تدارك دیده‌اند، نوش جان می‌كنند و در چند قفس بعدی عقاب‌های ایرانی و آسیایی و آفریقایی و طلایی از گوشت مرغ‌هایی كه برای ناهارشان آورده‌اند، تناول می‌كنند، در حالی كه پرهایشان خیس است و بعضی‌هایشان می‌لرزند.

كركسی تنها در گوشه‌ای از یك قفس نم باران را از بدن می‌چكاند و در قفسی دیگر ده‌ها توله سگ فانتزی، در حالی كه بدنشان خیس خیس است، مدام پارس می‌كنند.
 

خرس‌ها را نباید از قلم انداخت؛ خرس‌هایی كه به قامت بلند نیستند اما پنجه‌های بزرگ و قوی‌شان ترس را با دلت آشنا می‌كند.

كف محوطه مملو از اسكلت حیوانات است، استخوان‌هایی كه گویا پیش از ناهار امروز،‌ غذای این شیرهای ماده شده‌اند.
 

شیری لنگان لنگان به‌سوی لاشه یكی از بزها می‌رود، اما توان محدود او و دست شكسته‌اش قادر به دریدن لاشه بز نیست، رهایش می‌كند و به‌سراغ لاشه دیگری می‌رود و در نهایت موفق به دریدن شكم لاشه ‌سوم می‌شود.

امروز سیروس قهرمانی و پسرانش برای تبدیل باغ‌وحش كنونی شیراز به محیطی مناسب، نیازمند همراهی مسئولان هستند، شاید همراهی شهرداری زرقان به‌واسطه توان مالی این مجموعه، راهگشا باشد، شاید نیاز است كه مسئولان محیط‌زیست و دامپزشكی ورود كرده و از نظر بهداشت حیوانات به یاری مدیران آن مجموعه بشتابند و با كمترین هزینه، این محل را مهیای جذب گردشگران كنند.