كدام ویروس ها؟

دكتر دونالد گیلدن «Donal Gilden» از مركز علوم سلامتی دانشگاه كلرادو در دنور آمریكا چنین اظهار می دارد: “بسیاری از ویروسها و مواد بیماری زا در بیماری ام اس دیده می شود، اما هیچ كدام از انها ارتباط محكمی با این بیماری ندارند”.

 

دانشمندان بر روی ویروسهایی مثل ویروس سرخك، اوریون، هاری، آنفلوآنزا، هپاتیت، هرپس و اپشتاین بار تحقیق نموده اند تا شاید ارتباط انها را با بیماری ام اس متوجه شوند.

 

بسیاری از بیماران دچار ام اس دارای آنتی بادیهایی برعلیه یك یا چند ویروس می باشند، اما تاكنون هیچ دلیلی پیدا نشده است كه ثابت كند ابتلاء قبلی به یك عفونت می تواند باعث شروع شدن تخریب خود ایمن میلین ها شود.

 

در طی دهه 1990 میلادی بسیاری از فرانسوی ها بعد از تزریق واكسن هپاتیت B دچار بیماری ام اس شدند و بحث برسر این قضیه شروع شد كه یا واكسن و یا ویروس هپاتیت B باعث بروز این بیماری شده است.

 

پزشكان در دانشگا/ه هاروارد یك بررسی علمی را آغاز نمودند تا مشخص نمایند كه آیا این موضوع صحت دارد یا خیر.

 

در ماه فوریه سال 2001 میلادی این پزشكان گزارش كردند كه صدها پرستاری كه واكسن هپاتیت B را دریافت نموده بودند هیچكدامشان به بیماری ام اس دچار نشده اند.

 

براساس این تحقیق، متخصصین در این امر توافق نمودند كه ویروس ضعیف شده هپاتیت B كه در واكسن ها از آن استفاده میشود احتمالاً باعث بروز بیماری ام اس نمی‌شود.

در ماه ژانویه سال 2002 میلادی، دكتر آلبرتوآشریو «Alberto Ascherio» و همكارانش از دانشگاه هاروراد، ویروس دیگری را گزارش كردند كه ممكن است در ایجاد بیماری ام اس نقش داشته باشد.

 

محققین كشف نمودند كه ویروسی به نام اپشتاین- بار «Epstein- Barr» كه باعث بروز بیماری منونوكلئوز عفونی میشود در خون بسیاری از افراد مبتلا به بیماری ام اس یافت می شود.

 

اگر چه تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص گردد كه آیا ابتلا قبلی به عفونت ویروس اپشتاین- بار در افراد میتواند واقعاً باعث ایجاد بیماری ام اس شود، اما دانشمندان نتیجه گرفته اند كه تحقیقات انها شواهدی را نشان می دهد كه ابتلاء قبلی به چنین عفونتی باعث افزایش خطر ابتلاء به بیماری ام اس در افراد می‌گردد.

با اینحال، دانشمندان متذكر شده اند كه از آنجایی كه تعداد كمی از افرادی كه قبلاً به ویروس اپشتاین-بار آلوده شده اند به بیماری ام اس نیز دچار شده اند، بنابراین عوامل دیگری نیز باید در بیمار شدن انها دخیل باشد.

 

این عوامل ممكن است شامل استعداد ژنتیكی انها به دچار شدن به ام اس باشد و یا اینكه سنی كه انها عفونت اولیه را گرفته اند احتمالاً در این مورد نقش دارد.

 

هنوز یك معما

اگر چه هنوز دانشمندان نتوانسته اند ثابت كنند كه چه ویروسی در ایجاد این بیماری نقش درد

«البته اگر واقعاً ویروسها در این بیماری نقش داشته باشند» اما اخیراً تحقیقات بسیار زیادی روی این موضوع انجام میشود كه ابتلاء به چنین عفونتهایی چگونه میتواند همراه با سایر عوامل مثل استعدا ژنتیكی باع بروز بیماری ام اس شود.

 

نظریه ای كه اخیراً اعلام شده این است كه شاید ویروسی كه در ایجاد این بیماری نقش دارد حاوی ماده شیمیایی
مشابه میلین میباشد. به محض اینكه سیستم ایمنی بدن برعلیه این ویروسها تولید آنتی بادی «پادتن» میك ند آنتی بادی ها اشتباهاً بجای ویروسها، میلین را به عنوان یك جسم خارجی شناسایی نمده و به آن حمله می كنند.

 

نظریه دیگر این می باشد كه عفونت ویروسی باعث ناتوان كردن سیستم ایمنی بدن می شود و در نتیجه این سیستم قادر به تشخیص تفاوتهای بین میلین خود بدن و اجسام خارجی
نبوده و به آن حمله می كند.

یك نظریه مشابه دیگر نیز وجود دارد كه میگوید ویروس ممكن است به سیستم ایمنی بدن حمله كرده و آن را ناتوان سازد و در نتیجه مشكلات بعدی را ایجاد كند.

 

قداماتی كه امروزه برای حل معمای چگونگی اثر ویروسها و نیز سایر عوامل بر روی بروز بیماری ام اس صورت می گیرد به بررسی محل جغرافیایی زندگی افراد و نیز به زمانی كه فرد ممكن است دچار عفونت ویروسی شود نیز توجه دارد.

از آنجایی كه این واقعیت بر همه ی ي روشن است كه بیماری ام اس بیشتر در كشورهایی كه از خط استوا دورتر هستند و در قسمتهای شمالی ایالات متحده آمریكا شایعتر میباشد، دانشمندان را مجبور نمود كه بر روی ویروسهایی كه در این مناطق شایعتر هستند بیشتر بررسی نمایند.

 

محققین كشف نمودند كه خطر ابتلاء به بیماری ام اس بستگی به این دارد كه تا سن پانزده سالگی آن فرد در چه منطقه ای زندگی كرده است.

برای مثال كسی كه تا سن پانزده سالگی در یكی از ایالتهای شمالی آمریكا مثل میشیگان زندگی كرده است و سپس به مناطق جنوبی مثل ایالت تگزاس تغییر مكان داده است نسبت به افرادی كه از ابتدا در این مناطق جنوبی زندگی كرده اند خطر بیشتری دارد كه به بیماری ام اس مبتلا میشود.

 

بسیاری از متخصصین عقیده دارند كه عامل مهمی كه در این مسئله نقش دارد عفونتهای ویروسی است كه افراد در دوران كودكی در مناطق دور از استووا و مناطق شمالی دچار آن می شوند.

 

این حقیقت كه اكثر افرادی كه به بیماری ام اس دچار میشوند اولین علایم آن را در سنین بین 15 تا 45 سالگی نشان میدهند نقش هورمونهایی كه در دوران بلوغ فعال میشوند را در ایجاد بیماری ام اس مطرح می سازد.

در تحقیقاتی كه اخیراً انجام شده نشان داده شده است كه تجویز بعضی از هورمون های جنسی به بیماران مبتلا به ام اس، به نظر می رسد كه در بسیاری از افراد مبتلا به نوع عود كننده- فروكش كننده ام اس، دركنترل حملات این بیماری كمك كننده بوده است.

 

در تحقیق دیگری كه صورت گرفته، دیده شده است كه خانمها در هنگام حاملگی از تعداد علایم و مشكلات حاد انها كم می شود كه شاید به علت افزایش هورمون های استروژن و پروژسترون در انها باشد.

 

با وجود عوامل بسیاری كه ممكن است در ایجاد بیماری ام اس نقش داشته باشند احتمالاً پیدا شدن علل واقعی بروز این بیماری چندین سال طول خواهد كشید.

با اینحال، پیشرفتهای جدید كه در چگونگی نقش ژنتیك، سیستم ایمنی بدن و عوامل محیطی مثل ویروسها شده است، پزشكان را بیش از هر زمان دیگری به كشف چگونگی ابتلاء بعضی از افراد به این بیماری نزدیكتر كرده است.

 

همچنین این اطلاعات جدید باعث خواهد شد كه پزشكان راهی را پیدا نمایند كه از این بیماری در سایر افراد جلوگیري شود و درمانهای جدیدتر و بسیار مؤثرتری را برای افراد مبتلا كشف نمایند.

پایگاه فرهنگی هنری تکنازش