بیماری مالتیپل اسکلروسیز

در اثر بیماری مالتیپل اسکلروسیز

«انگلیسی: Multiple sclerosis ؛لاتین: Encephalomyelitis disseminata» یا ام اس «MS» نواحیی از مغز و نخاغ دمیلینه شده و این نواحی به مرور زمان گسترش می یابند.

 

در اثر این بیماری، اغلب عصبهای بینایی ،عصبهای نخاعی و آ«Cerebellar Conectionsآ» آسیب میبینند که منجر به نوروپاتی نوری، آتاکسی و… نهایتاً مرگ می‌شود.

 

این بیماری اغلب در سنین بین 20 تا 45 سالگی بروز می کند و در بین زنان شایعتر است.

علت اصلی این بیماری هنوز مشخص نیست، اما این بیماری در اغلب موارد دارای توارث ژنتیکی می باشد و فرزندان افراد مبتلا به ام اس، دارای اختمال زیادی برای ابتلا به این بیماری می باشند.

 

گمان می رود ام اس با این آنتی ژن ها در ارتباط باشد.

 

بر این اساس یک ژن فرضی برای این بیماری در نظر گرفته شده است که آ«MSSGآ» نامیده می‌شود.

همچنین به تازگی مشخص شده است که جهش در ژن آ«PTPRCآ» که بر روی کروموزوم 1 قرار دارد، نیز در بروز ام اس نقش دارد.

 

پروتئین آ«PTPRCآ» یا آ«CD45آ» یک رسپتور غشایی است که در غشاء همه ی ي سلول های‌ خونی، به جز گلبول های‌ قرمز بالغ وجود دارد.

 

این رسپتور، نقش تیروزین فسفاتازی دارد و در غیر فعال کردن JAK-کیناز نقش دارد.

توانبخشی بیماران ام اس از اهمیت خاصی برخوردار می باشد.

 

کاردرمانگران میتوانند در پیش گیری از سیر پیشرفت بیماری نقش اساسی را ایفا کنند.

در ایران خوشبختانه اکثر بیماران ام اس با کارهای توانبخشی بخصوص کار درمانی و فیزیوتراپی بخوبی آشنا هستند و به تاثیر شگرف این درمان های‌ جانبی روی بیماری خود کاملاً واقف شده اند.

با این حال این خود بیمار است که نقش اساسیو تعیین کننده در بهبود سلامتی خود دارد و تا خود بیمار اراده نکند هیچ کسی نمیتواند به وی کمکی کند. محدودیت در مصرف نمک و قند و شکر و همچنین پرهیز از غذا های‌ در روغن سرخ شده و غذا های‌ آلوده به قارچ مثل ترشی های‌ سپیدک زده ویا نانی که بیش از یک روز در هوای ازاد مانده باشد در کاهش درد این بیماران موثر است.

پایگاه فرهنگی هنری تکناز