مبتلایان به ایدز و حقوق شهروندی

مبتلایان به ایدز هم یك شهروند هستند و همان‌طور كه یك بیمار مبتلا به سرطان را از حقوق شهروندی محروم نمی‌كنیم، نسبت به آنها نیز باید چنین حسی داشته باشیم. افراد مبتلا به ایدز فارغ از این‌كه چگونه به این بیماری مبتلا شده‌اند نیاز به حمایت دارند؛ حمایتی كه نتایج آن بیش از این‌كه به این افراد بازگردد، در خدمت جامعه است.

جامعه به جای این‌كه نگاه بیمارانه به این افراد داشته باشد نگاه مجرمانه دارد و در نتیجه این افراد احساس مسوولیت كمتری در قبال كنترل بیماری در جامعه می‌كنند. نگاه جامعه باید به گونه‌ای تغییر كند كه افراد مبتلا به ویروس HIV به دور از انگ و تبعیض بتوانند از حقوق شهروندی‌شان مانند دیگر افراد جامعه برخوردار شوند.

تغییر نگاه جامعه باعث كنترل چرخش ویروس HIV در جامعه و در نتیجه زندگی موفق این افراد در كنار دیگر اعضای خانواده و جامعه می‌شود.

آگاهی‌ها و نگرش جامعه نسبت به مبتلایان به ایدز بسیار پایین است و جامعه افراد مبتلا به HIV مثبت را بدون این‌كه خدمات بهداشتی و درمانی ارائه دهند طرد می‌كند، به طوری كه این بیماران جرات طرح بیماری خود را در خانواده‌هایشان ندارند. طرد كردن این شهروندان و به حاشیه راندن آنها تنها انكار واقعیتی است كه امروزه تمام شهرها و كلانشهر‌ها با آن درگیرند و از آنجا كه بیماران مبتلا به ایدز با وجود تمام رنج‌های روحی و جسمی همچون سایر شهروندان در فضای شهری تنفس می‌كنند باید با واقع‌نگری نسبت به این موضوع و با پرهیز از بزرگ‌نمایی و كوچك‌نمایی از افزایش شمار شهروندانی كه در آینده به این ویروس آلوده می‌شوند، جلوگیری كرد.

بسیاری از شهروندان فكر می‌كنند زندگی در كنار افراد مبتلا به ایدز غیرممكن است، در حالی كه زندگی در كنار بیماران مبتلا به این ویروس هیچ خطری را متوجه آنها نمی‌كند. باشگاه یاران مثبت سازمانی مردم‌نهاد است كه در حوزه كمك‌رسانی به بیماران +HIV و احقاق حقوق آنها و آموزش شهروندان فعالیت می‌كند.

یكی از اعضای این باشگاه می‌گوید: «اتهام اخلاقی باعث چند برابر شدن مشكلات روحی بیماران می‌شود. الگوی اصلی انتقال ایدز در كشور ما اعتیاد تزریقی است و بیشتر مبتلایان بر اثر استفاده از سرنگ مشترك به ایدز دچار می‌شوند و این اتفاق در زندان‌ها و محل تجمع افراد كارتن‌‌خواب بیشتر تكرار می‌شود. یكی از روش‌های كنترل بیماری توزیع سرنگ است، اما در جایی ‌كه بعضا حتی وجود اعتیاد تزریقی هم پذیرفته نمی‌شود، چگونه می‌توان از این روش استفاده كرد.»

بیشتر مشكلات بیماران +HIV ناشی از ناآگاهی عمومی جامعه است. می‌دانید كه بیماری ایدز در معاشرت‌های روزمره انتقال پیدا نمی‌كند و بیمار +HIV می‌تواند در یك محیط كاری مشغول به حرفه‌ای باشد، اما اغلب مردم از نزدیك شدن به چنین بیماری وحشت دارند.

كسانی كه گمان می‌كنند لمس ‌كردن یا نفس بیمار مبتلا به ایدز باعث انتقال بیماری می‌شود، شاید ندانند كه در كشور ما خانواده‌هایی هستند كه در آنها یكی از اعضای خانواده مبتلا به ایدز است و تاكنون هیچ‌كس دیگری از او ویروس HIV را نگرفته است؛ حتی زن و شوهرهایی كه با وجود ابتلای یكی از آنها به ایدز همچنان به زندگی خود ادامه می‌دهند.

فلورا سراجی، جامعه‌شناس معتقد است آنچه كه باید افراد جامعه بیشتر نگرانش باشند رفتارهای پرخطری است كه منجر به گرفتاری انسان‌ها به ویروس HIV می‌شود و فرد مبتلا به ایدز نیز باید همانند سایر انسان‌ها از حقوق اجتماعی برخوردار باشد، زیرا برابری و نبود تبعیض در برابر قانون، حق حیات، حق برخورداری از سلامت، حق رهایی از رفتار یا مجازات غیرانسانی و تحقیرآمیز و حق كار كردن ازجمله حقوقی است كه نمی‌توان از این افراد گرفت.

گردآوری : پایگاه اینترنتی تکناز