ویژگی منتظران ظهور

امام صادق علیه السلام در بیانی نورانی، ضمن فراخوانی شیعیان به انتظار،‌ یاران حضرت قائم(ارواحنافداه) را منتظران راستین و آراسته به اعمال نیك بر اساس پرهیزگاری و محاسن اخلاق  دانسته‌اند:
هر كس كه شاد می‌شود از اصحاب و یاوران قائم باشد، باید كه در انتظار به سر برد و در حالی كه منتظر است، از روی تقوا و پرهیزگاری و محاسن اخلاق عمل نماید.1
امام هادی علیه السلام نیز درباره ویژگی منتظران راستین می‌فرماید:
آنان كه منتظر ظهور اویند، مخلصانند و آنان كه انكارش می‌نمایند، اهل شك و تردیدند.2
آری، بایستی مخلصانه و مداوم در انتظار ظهور مقدسش به سر برد؛ چرا كه آن حضرت خود نیز لحظه به لحظه در انتظار فرمان ظهور می‌باشند و تا  فرا رسیدن آن زمان،‌ لحظه‌ای آرام و قرار ندارند و همواره در حال انتظار به سر می‌برند.

ریشه انتظار

مسأله انتظار، همانند اعتقاد به وحدانیت خداوند متعال است كه از حاق وجود انسانی برخاسته است و همگان طالب آنند. آری، دل خدا را می‌خواند و چشم در انتظار مهدی است. این حقیقت را از آیت بزرگ حق، روح خدا، خمینی بزرگ رحمة‌الله آموخته‌ایم كه او از استاد برازندة خویش آیت الله شاه آبادی اعلی الله مقامه این‌گونه نقل فرموده است:
بدان كه از فطرت هایی كه «فطر الناس علیها»3، فطرت تنفر از نقص است و انسان از هر چه متنفر است چون در او نقصانی و عیبی یافته است… چنانچه كمال مطلق، مورد تعلق آن است… پس متوجهٌ الیه فطرت باید «واحد» و «احد» باشد. زیرا كه هر كثیر و مركّبی ناقص است. 4
باری، آدمی هماره از نقص و نقصان نفرت دارد و سمت و سوی فطرت او به سوی كامل‌ترین و زیباترین، جهت‌گیری شده است. به واقع اگر مهدی علیه السلام را مردمان بشناسند، شیفتة او گردیده، او را با دیگری مبادله نخواهند كرد؛ چرا كه او مظهر اسماء و صفات جمال و جلال الهی است. او آئینة تمام‌نمای همه زیبایی‌های حق متعال جل و علا است. آن حضرت را «وجه الله» می‌دانیم و در دعای ندبه او را این گونه خطاب می‌كنیم: اَینَ وَجهُ اللهُ الَّذی اِلَیهِ یَتَوجَّهُ الاَولِیاءُ؛5  كجاست آن چهره الهی كه اولیا به او روی می‌كنند.