ویژگی های ژنتیكی یك قوم روی نوع زبان آن موثر است

سخن گفتن به زبان چینی، انگلیسی یا عربی، ژن خاصی ندارد و كودكان با زبانی صحبت می كنند كه اطرافیانشان به آن تكلم می كنند.

 

اما در یك مطالعه جدید این ایده مطرح شده است كه احتمالا تفاوتهای ژنتیكی زمینه را برای نوع زبانی كه یك فرهنگ خاص به وجود می آورد، فراهم می كند.

 

به گزارش سایت اینترنتی مجله “ساینس” ، همه زبان ها برای مشخص و متمایز كردن لغات از یكدیگر از حروف باصدا و بی صدا استفاده می كنند اما برخی زبانها مانند چینی، برای این منظور تغییر زیر و بمی صدا نیز به كار گرفته می شود.

 

این زبانهای به اصطلاح “آهنگین”، در كشورهای جنوب صحرای آفریقا و آسیای جنوب شرقی بسیار رایج است اما در اروپا، استرالیا و دیگر بخشهای آسیا به ندرت دیده می شود.

 

با این حال حتی در بین این جمعیت ها نیز تفاوت هایی در زمینه توانایی درك آهنگ و لحن وجود دارد.

در تحقیق اخیر پاتریك ونگ دانشمند علوم اعصاب و همكارانش در دانشگاه نورث وسترن در اوانستون ایالت ایلی نویز آمریكا دریافتند، با وجود این كه زبان انگلیسی یك زبان غیرآهنگین است، بزرگسالان انگلیسی زبان در تشخیص لحن ها و آهنگ های یك زبان ساختگی از خود توانایی های متفاوتی نشان دادند.

 

این تحقیق همچنین نشان داد در افرادی كه در تشخیص لحن ها موفق بودند، در بخشی از قشر مغز كه مسوول درك لحن ها و آهنگهاست، سلول های خاكستری بیشتری وجود داشت.

دان ده دی یو و رابرت لاد زبان شناسان دانشگاه ادینبورگ در انگلیس با تكیه بر این یافته ها در صدد برآمدند كه ببینند این تفاوت در استعداد درك لحن و آهنگ صدا، پایه ژنتیكی دارد یا خیر.

 

طبق فرضیه آنان، این تفاوتها می تواند به وجود واریاسیون های مختلف در دو ژن ،موسوم به ‪ ASPM و میكروسفالین، باشد كه گمان می رود در تكامل مغز نقش دارند.

 

ظاهرا دو واریان این ژنها موسوم به ‪ ASPM-D و میكروسفالین- ‪ D در گذشته ای نسبتا نزدیك در تكامل انسان ایجاد شده اند و سپس در بسیاری از بخش های جهان گسترش یافتند.

دانشمندان با جمع آوری اطلاعات از ‪ 49 جمعیت انسانی در سراسر جهان، آنها را برای یافتن ارتباط بین ‪ 983 واریان ژن از جمله‪ ASPM-D و میكرو سفالین- ‪ D و ‪ 26 ویژگی زبان مورد استفاده این جمعیت ها از جمله تعداد حروف صدادار

و استفاده از لحن و آهنگ در آنها مورد بررسی قرار دادند.

بطور كلی ارتباط ضعیفی میان این ویژگی ها وجود داشت كه این امر بدان معناست كه بعید است تفاوت در زبانها ریشه ژنتیكی داشته باشد.

 

اما در مورد ‪ ASPM-D میكروسفالین-‪ ،D ارتباط چشمگیری بین داشتن این واریان ها و صحبت به یك زبان غیر آهنگین وجود داشت.

به گفته محققان این واریان های ژنتیكی می توانند موجب تفاوتهای ظریفی در ساختار مغز در رابطه با درك صداها شود و در جوامعی كه شمار این واریانها ژنی در آنها زیاد است، احتمال ایجاد شدن یك زبان غیر آهنگین در آنها بیشتر است.

پایگاه فرهنگی هنری تکناز