پرستوهای عاشق

– كه این طور… خدا واقعا اجرت بده دخترم. جوونای حالا كمتر از این لطف و حوصله ها نسبت به پدر و مادرشون دارن. من خودم هم تا وقتی پدرم زنده بود، نگهش می داشتم… حتی خودم حمومش می كردم… با اون كه براش پرستار گرفته بودم كه بهش رسیدگی كنه اما خودم به كار شخصیش می رسیدم. و همسرش می گوید:
– بله… البته جون من و بچه ها رو تموم كردی آقا… هیچ وقت یادم نمی ره… ده، یازده سال اول زندگیم چقدر سختی كشیدم… هر جا می خواستیم بریم، باید اول كلی حرص و جوش می خوردیم كه آقاجونو چیكارش كنیم…؟ آقاجونو پیش كی بذاریم… یه روز پرستار نبود یه روزم كه بود آقاجون با پرستار مشكل داشت… آقای فرحزادی دلشون نمی یومد آقاشونو تنها بذارن…
– خانم باز شروع كردی… بیچاره پدرخدابیامرز من چه كار به كار ما داشت… اون كه بنده خدا اصرار داشت بذاریمش آسایشگاه زندگیمونو بكنیم… من راضی نمی شدم… همه چی من از آقام بود… آقام چقدر برای من زحمت كشیده بود من یه پسرش بودم اون كاری كه واسه من كرد برای دختراش نكرد. اونوقت می تونستم بی انصاف باشم و بذارمش آسایشگاه و توی خونه و زندگی اون با خونوادم راحت زندگی كنم.
– همچین می گین خونه كه انگار بعدش همه اش مال ما شد… شما كه الحمدا… بیشترشو بخشیدین به خواهراتون… همون خواهرهایی كه اصلا به فكر باباشونم نبودن…
– ای بابا خانم ما حالا اومدیم این جا برای (میلاد)خواستگاری… این جا كه جای این حرفا نیست… بس كن دیگه… خوبیت نداره…
میلاد از وقتی مادرش را در شش سالگی از دست داد و فقط دو سالی را كه پیش پدربزرگ و مادربزرگ و عمه فروغ زندگی می كردند، آرامش داشت و بعد از آن، از وقتی رفعت پا به خانه آقای فرحزادی گذاشت، آزار و اذیتش هم رفته رفته افزوده شد. البته چند ماهی ظاهرسازی كرد… اما بعد، كاری كرد كه آقای فرحزادی مجبور شد خانه پدری را رها كرده و به خاطر آسایش و راحتی همسر جدیدش خانه ای نزدیك خواهر او اجاره كند…
از آن روز به بعد میلاد هم دیگر رنگ آرامش را ندید، اگر چه بابابزرگ و مادربزرگ و عمه فروغ دلشان می خواست میلاد را پیش خودشان نگه دارند و تازه رفعت هم ته دلش راضی نبود، پسر شوهرش سربار زندگی او باشد اما فرحزادی رضایت نداد پسرش در خانه دیگری جز خانه پدر زندگی كند.فرحزادی مشغول دفتر و مغازه مقاطعه كاری بود و سال بعد هم كه (مرجان) به دنیا آمد دیگر همه توجهش به عهد و عیال و دختر بچه تازه واردش بود و كم كم میلاد ماند و تنهایی هایش و اگر پا می داد وقتی به بهانه ای ایام تعطیل به خانه پدربزرگ می رفت، روزهای خوش تر داشت.
میلاد با هوش بود اما دل در گروی درس و مشق نمی سپرد. در عوض علاقه خاصی به تعمیر لوازم خانه داشت. آقای فرحزادی دلش نمی خواست پسرش از مدرسه گریزان باشد. میلاد هم از پدرش حساب می برد، اما وقتی دو سال بعد (منصور) و (مهشید) خواهر و برادر دوقلویش به دنیا آمدند دیگر، فرحزادی وقتی برای رسیدگی به مشكل میلاد نداشت. رفعت می دانست فرحزادی مرد كار و خانواده است… و هر چه سرش بیشتر گرم باشد بیشتر به خانواده جدید تعلق خاطر پیدا می كند… آن قدر كه حتی از خانواده پدریش هم غافل شده بود… گاهی ایام عید سر می زد یا تماس تلفنی می گرفت… حتی وقتی فروغ ازدواج كرد چون می دانست كه فروغ بالاخره به پدر و مادرش سر می زند، نیازی نمی دید خودش را نگران آنها كند… اما از وقتی مادرش فوت كرد و فروغ هم به خاطر كار شوهرش ناچار شد به شهرستان نقل مكان كند فرحزادی چاره ای ندید كه به پدر پیرش رسیدگی كند. رفعت كه می دانست با كمی گذشت می تواند صاحب ثروت پدرشوهر شود ناگهان از در محبت درآمد و شوهر را برانگیخت تا برای آسایش پدرش به خانه او نقل مكان كند. فرحزادی كه خیال می كرد همسرش دلواپس پدر پیر اوست با او همراه شد… و بعد از آن كه پیرمرد سكته كرد و حالش رو به وخامت گذاشت و قطعه زمین شهریار را به نام پسرش كرد… كم كم با اطمینان این كه بقیه اموال او را هم صاحب خواهد شد مدتی از او پرستاری كردند…
اما آقابزرگ روز به روز زمین گیرتر شد و سكته دوم حال و روزش را بدتر از قبل كرد… آن قدر كه نه قادر به راه رفتن بود و نه انجام كارهای شخصیش. رفعت كه دیگر با وجود سه فرزند تحمل این وضعیت را نداشت… كم كم صدایش درآمد… اما چاره ای نبود… رفعت نمی دانست آقاجون چه طور دستش را خوانده و قبل از فوت چه آشی برای پسر و همسرش پخته است.وقتی آقاجون هم فوت كرد و وصیت نامه قانونیش كه نزد وكیلش بود قرائت شد تنها كسی كه پریشان شده بود رفعت بود. چون آقا جون به جز برخی اموال مثل زمین كرج و شمال كه وقف كرده بود و سهم دخترانش كه از خانه قدیمی عین الدوله پرداخت می شد، سند مغازه و خانه خودش را به نام (میلاد) زده بود.
(فرحزادی) با آن كه غافلگیر شده بود ته دلش راضی و خشنود بود چون می دانست با وجود رفعت هرگز نمی توانست تا این اندازه نسبت به آینده میلاد زمینه اطمینان بخشی فراهم كند. میلاد 19 ساله بود و كم كم باید برای آینده اش فكر می كرد.
بعد از سربازی میلاد كركره مغازه آقابزرگ را بالا كشید و پدرش هم طبقه بالای خانه را علی رغم میل رفعت برای او به طور مستقل آماده كرد. حالا صاحبخانه میلاد بود.میلاد، راحله را از همان سال های دور نوجوانی می شناخت مادر راحله دوست و همسایه صمیمی مادربزرگش بود. میلاد می دانست برادران راحله هم هرگز نسبت به پدر و مادرشان متعهد نبودند و راحله از همان نوجوانی درست زمانی كه دانش آموز مدرسه بود تا امروز كه 22 ساله است و دانشجوی حسابداری، به پدر و مادر پیر و بیمارش رسیدگی می كند. پدر راحله بازنشسته راه آهن است اما حقوق بازنشستگی او كفاف دارو و درمان او و همسرش را به زور می دهد و از آن جا كه خانه دو طبقه قدیمی آنها در اصل یك خانه محسوب می شود امكان اجاره دادن یكی از طبقات هم وجود نداشته و راحله ناچار است به خاطر آن كه هم از پدر و مادرش نگهداری هم مخارج زندگی و تحصیلش را تامین كند، در خانه كار كند. راحله به جز دو روز در هفته كه دانشگاه می رود و آن روز معصومه خانم همسایه قدیمی دیوار به دیوار خانه شان حواسش به پدر و مادر تنهای اوست بقیه مواقع حساب و كتاب دو شركت را به خانه می آورد، این كارها را هم از یكی از اساتیدش دارد كه او را به شركت هایی كه می شناخت معرفی كرد تا راحله راحت تر بتواند به خانواده اش برسد. برای راحله پدر و مادر پیرش بیش از هرچیز اهمیت دارد، او تا امروز، خواستگاران مناسبی را به خاطر آنها از دست داد، اما هرگز خم به ابرو نیاورده. میلاد پدر و مادر راحله را دوست دارد، چون او را به یاد پدربزرگ و مادربزرگش می اندازند.
(فرحزادی) ته دلش از راحله خوشش می آمد… او خوب می فهمید كه راحله همسر ایده آلی برای پسرش خواهد بود. به نظر او دختری كه تا این اندازه برای خانواده اش از خودگذشتگی دارد، برای شوهرش همسر باگذشتی است اما رفعت خوش نداشت این وصلت سر بگیرد. برای همین قضیه بیماری پدر و مادر راحله و نگهداری از آنها را پیش كشید، راحله در همان برخورد نخست به خاطر حساسیت نسبت به خانواده اش نقطه ضعفش را به رفعت نشان داده بود… و او می دانست اگر كمی بیشتر او را بیازارد به نتیجه می رسد.
– خب… با این حساب خانوم… اگر شوهر كنین… اون وقت قراره پدر و مادرتون هم سرجهیزیه تون باشن، یا این كه براشون تصمیم دیگه ای گرفتین؟
– منظورتون چیه؟ چه تصمیمی باید بگیرم؟!
– ببخشین ها… آسایشگاه سالمندان رو برای همچنین مواقعی گذاشتن…
– راحله احساس كرد دیگر قادر به تحمل نیست. از جایش برخاست. پدر راحله چندان متوجه حرف ها نشده بود اما مادر راحله كه آرام صحبت می كرد، در حالی كه اشك در چشمانش حلقه زده بود تلاش كرد، راحله را آرام كند…
– نه خانوم ما مزاحم خوشبختی بچه مون نمی شیم. خونه رو می فروشیم یه جای كوچك تر می گیریم بعدشم یه پرستار… این دختر تا همین حالا هم وظیفه ای نداشته من دلم نمی خواد عمرش رو روی ما بذاره…
– این چه حرفیه مادر…؟ این خانوم و آقا معلومه كه برای سر گرفتن وصلت نیومدن… تازه من اصلا حاضر نیستم زن پسری بشم كه آنقدر بی اراده است و از اول كه اومده اجازه داده هر چی می خوان خونوادش به ما توهین كنن…
– ببخشین اگه به خاطر دوستی مادرم با مادرتون نبود اصلا حاضر نمی شدم ازتون پذیرایی كنم من كه اصراری برای ازدواج ندارم. یك سال دیگه درسم تموم می شه… تا اون وقتم اصلا قصد ازدواج ندارم. منو ببخشین. میلاد باز هم در سكوت نشسته بود. او به احترام پدرش چیزی نمی گفت اما خون خونش را می خورد. می خواست یك بار هم شده فرصت دهد تا چهره واقعی رفعت برای پدرش هویدا شود.
– میلاد دقایقی بعد آرام برخاست مقابل مادر راحله ایستاد و گفت:
– منو ببخشین خانم… به خدا نمی خواستم این طور بشه… اگه سكوت كردم به خاطر این نبود كه جرات عمل نداشتم… به شما ثابت می كنم كه میلاد زیر بار این حرفا نمی ره… شما هم درس تون را بخونین. راحله خانوم من با این كه خودم ادامه تحصیل ندادم، راضی نیستم مسبب عدم پیشرفت شما باشم اما می خوام همین جا ازتون یه قول بگیرم… شما جلوی مادر به من قول بدین كه منو به غلامی پدر و مادرتون قبول می كنین منم به شما قول می دم یه سال دیگه برگردم… قول می دم اون موقع دیگه اجازه ندم نه كسی حرفی بزنه نه به خودش اجازه توهین بده… این جا مجبور بودم به خاطر بابام كوتاه بیام. رفعت از وقتی توی زندگی ما پاگذاشت آرامش رو از ما گرفته، اما او سه تا بچه داره نمی خوام زندگی اونارو خراب كنم.
– مادر! شما یه چیزی بگین…
مادر راحله اشك هایش را پاك كرد. سرش را تكان داد. میلاد خم شد و چادر سفید مادر را بوسید و خداحافظی كرد و رفت.
راحله بغضش تركید. آن شب راحله تا صبح نخوابید… او اشك می ریخت و در تاریكی به پدر و مادرش كه هر كدام در گوشه ای از اتاق یكی روی تختخواب و دیگری روی زمین خوابیده بودند نگاه می كرد.
مادر هم آن شب نخوابید اما پلك هایش را روی هم گذاشته بود تا راحله متوجه او نشود. مادر آرام اشك می ریخت…
صبح كه راحله می خواست داروهای مادرش را بدهد متوجه شد… مادر حالش خوب نیست راحله قرص زیر زبانی اش را آورد و زیر لب به رفعت و فرحزادی نفرین كرد.
(راحله) نمی توانست مادر را در آن حال رها كرده و به دانشگاه برود. آن روز باید از خیر كلاس می گذشت. تمام روز با خود فكر می كرد. عاقبت باید چه كرد؟ حرف های رفعت و بعد (میلاد) او را به فكر انداخته بود. فكر می كرد چرا (مینا) خواهر بزرگش بعد از پنج سال هنوز تصمیم ندارد برای دیدن پدر و مادر بیمارش به ایران بیاید، چرا داداش (رضا) كه سالی دو سه بار همسرش را تا شمال نزد خانواده اش می برد، سالی هفت هشت بار هم پذیرایی فامیل او در خانه اش است، وقت ندارد لااقل ماهی یك بار یا دو ماهی یك بار به خانواده خودش سر بزند و یا چرا داداش (رامین) هر وقت كه با زنش به تهران می آید، یك بند حرف فروش خانه را پیش می كشد، بالا رفتن قیمت ملك و نفع در كوبیدن آن ساختمان قدیمی و بنا كردن چند دستگاه آپارتمان؟!
_ _ _
– زنگ زدم آقای دكتر پورمند یه سر بیان فشارتون رو بگیرن یه معاینه ای بكنن. فكر كنم دلتون هواشون رو كرده ها…
صدای زنگ آمد مادرجون…
– من كه صدای زنگ نشنیدم.
– اما من شنیدم مادرجون…
– خب بگو حوصله شنیدن حرفم رو نداری…
– چرا چرا… دارم مادر اما حرف های خوب بزنین… دوباره ناراحت می شم. دیدین راستی راستی در می زدن…
(دكتر پورمند) مثل همیشه آرام، خونسرد و مهربان فشارخون مادر (راحله) را گرفت و بعد با وسواس، پدر راحله را معاینه كرد.
– حاج آقا این روزها كمتر حرف می زنن… چیكارشون كردین حاج خانم؟!
– چی بگم… یه هفته ای هست كه فقط وقتی آب می خواد به زبون می یاره و بقیه چیزها رو با اشاره به ما نشون می ده…
دستش را از روی قلب پدر راحله برداشت بعد هم گوشی را از داخل گوش هایش و گفت:
– حاج آقا زیاد وضعش خوب نیست چه اتفاقی افتاده… به نظر می رسد… دوباره در وضعیت بحران قرار داره… غذا می خوره…؟ داروهاش رو به موقع خورده؟
– بله آقای دكتر…
– باید حتما بستری بشه…
– یعنی چی… وضع شون خوب نیست… اصلا خوب نیست همین امروز باید بستری بشه راحله خانم.
(راحله) مضطرب و عصبی متعجب با دهان باز به پدرش خیره مانده بود. به نظر نمی رسید پدر حالش بد باشد… عصر همان روز پدر در بیمارستان بستری شد.
(رامین) چند ساعت بعد و (رضا) فردای آن روز بالای سر او بودند… معلوم نشد چه كسی به (مینا) خبر داده بود كه دو شب بعد از (فرانكفورت) خود را به پدر رساند.
(راحله) عصبانی بود نمی توانست خواهر و برادرانش را درك كند او خوب می دانست آنها برای پدر نیامده اند… پدر سه شب بعد درگذشت… هفت پدر نگذشته بود كه برادران تصمیم گرفتند خانه پدری را بفروشند… (راحله) مقاومت می كرد… اما آنها مادرشان را بهانه كردند كه دیگر سخت است در خانه ای زندگی كند كه توالت آن توی حیاط قرار گرفته است.
خانه پدری فروخته شد سهم مادر و راحله را دادند… قرار بود، آپارتمانی برای آنها خریده شود اما قرارها خیلی زود فراموش شد… وقتی حساب ها بسته شد همه رفتند و (راحله) بار دیگر تنها ماند…
(راحله) را خوب می شناختم… آدمی نبود كه تن به خستگی دهد. باورش مشكل بود اما یك آپارتمان رهن كرد… وام گرفت كار چند شركت را خانه آورد… به سختی تلاش می كرد و در اوقاتی كه اداره بود از مادرش پرستاری می كرد…
از بر و بچه های دانشگاه تقریبا همه هم دوره ای های ما ازدواج كرده بودند، اما (راحله) حاضر نبود مادرش را ترك كند… حاضر نبود حتی به دوری او فكر كند. (میلاد) را یك بار در پیچ كوچه مان دیده بودم. درباره او از (راحله) شنیده بودم اما باورم نمی شد، بعد از گذشت هفت هشت سال او دوباره پا به این محل بگذارد. چند بار سرتاسر كوچه بن بست را رفت و برگشت… زنگ خانه قبلی (راحله) را نواخت، مردد بودم پایین بروم یا نه… می دانستم كه راحله دلش با (میلاد) است اما از زخم زبان های نامادری او هنوز ناراحت و دلگیر است.
– ببخشین آقای فرحزادی!
– بله…
– سلام دنبال (راحله) هستین؟
– بله شما؟!
– من دوست و همسایه سابقشون هستم… اونا خیلی وقته از این جا رفتن. این جا رو برادراش فروختن… مدتی اجاره نشین بودن اما یكی دو سالی هست كه قسطی یه آپارتمان خریده و با مادرش زندگی می كنه…
– كجا خانوم…؟ آدرسی دارین؟
– می دونم… من راجع به شما از راحله شنیدم اما…
– پس می دونین كه من اومدم تا به قولم عمل كنم الان پنج شش سالی هست كه می یام و می رم اما كسی از اونا خبر نداره…
– ما این جا رو اجاره داده بودیم تازگی برگشتیم، چند وقتی شهرستان بودیم. اما من آدرس (راحله) رو دارم. ولی خونوادتون قبول می كنن كه…
– دیگه كسی نیست كه بخواد واسه من تصمیم بگیره… پدرم به خاطر بیماریش سه سال پیش با زن و بچه هایش رفتن آلمان موندگار شدن، نمی خوام فرصتم از دست بره. من جز (راحله) هیچ وقت، هیچ كسی رو در نظر نگرفتم.
خاطره انگیزترین و صمیمی ترین مجلس عروسی آن هم در هوای خوش اردیبهشت ماه زیر درختان بهار نارنج در باغ (فرحزاد) تنها با حضور 14 نفر از آشنایان، از آن مراسمی بود كه نمی شود از یاد برد.
مادر (راحله) اشك هایش را پاك می كرد اما نشاط و شادابی از چهره تكیده و بیمارش می بارید… (راحله) و (میلاد) دو پرستوی عاشق آشیانه عشقشان را بنا كردند.