در محله ای از تهران..

کوچه ی بسیار باریکی است به اسم کوچه ی آشتی کنان. ..

جایی در این دنیا هست…

یک کوچه ی بسیار بسیار باریک در یک محله ی قدیمی…

انقدر باریک که فقط برای عبور یک نفر جا هست.

یک سر این کوچه به خانه ی من می رسد و یک سرش به خانه ی تو

من از یک طرف وارد کوچه میشوم و تو از طرف دیگر

در کمرکش کوچه به هم می رسیم…

حالا مجبوریم به چشمهای هم نگاه کنیم..

حالا مجبوریم جلوی خنده مان را بگیریم..که نمیشود! و ناگهان میزنیم زیر خنده!

و بعد مجبوریم با هم حرف بزنیم…

حالا یکی از ما باید مسیر آن یکی را دنبال کند..

یا تو مسیری را که آمدی بر میگردی و من به دنبالت می آیم…

یا من باید مسیری را که آمده ام برگردم و تو مرا دنبال کنی

تا ته کوچه…..

یا تو مرا به دنیای خودت می بری…

یا من ترا به دنیای خودم می برم

تا ته دنیا…….

جایی در این دنیا هست…