مروری بر گذشته
داشتن یک رژیم غذایی سالم برای سلامتی شما ضروری و حیاتی است!
تقویت مهارت گفتاری در زبان انگلیسی
راهنمای خرید و قیمت مایع ظرفشویی ۱۰ لیتری
سرعت متوسط هواپیمای مسافربری چقدر است؟ 19 مدل +جدول
با روش اصولی و گام به گام شستشوی صورت برای پوست های خشک بیشتر آشنا شویدچهار دهه تنهایی و بزرگ کردن 7 فرزند (+عکس)
بزرگ ترها به لبویِ گونه های تازه داماد می خندیدند و قصه شتری را می گفتند که بالاخره درِ هر خانه ای می خوابد. هلهله زن ها از اتاق بغلی، خیالِ شترِ بخت حنیف را پاره کرد.
می دانست که باید بنشیند کنار سفره عقد، شانه به شانه بتول، دختر زیباروی همسایه که حالا شده سر و همسرش.
«بله» ظریف عروس را که می شنود، همه رنگ ها در او، شکوفه گیلاس می شوند. شکوفه هایی که در سرمایِ زمستان تبریز جوانه داده اند!
32 سال بعد، حنیف ایستاده در دفتر رئیس راه آهن. برگه ماموریتش را در مشت می فشارد. در مغزش خیال سفر است. ریل هایی که همه عمر با آن ها سر و کار داشته و حالا قرار است او را از باختر ایران به خاوری ببرند که خیلی هم دور نیست.
دست بتول را می گیرد و می برد سمت مشهد. نه به نیت زائر بودن که با قصد ماندن و مجاور شدن اما نمی داند که ماندنش آن قدرها طولانی نیست و یک سال بعد، وسط چله تابستان؛ دوباره تب می کند، نه تبِ یک تازه دامادِ خجول؛ که تب بیماری ناشناخته ای که او را ظرف چندماه از پای می اندازد تا زن و 8فرزندش، بدون او زندگی را سپری کنند.
قصه بالا مقدمه روزهای سخت یک زن است. «بتول اردشیری» 80 ساله روی مبل خانه اش در آپارتمانی واقع در شهرک غرب نشسته و در جمع فرزندان و نوه هایش، از همه این چهار دهه تنهایی اش می گوید که در آن 7 فرزند را یک تنه بزرگ کرده است. آشنایی مان با بتول به یکی از انبوه تماس های مردمی با صفحه خانواده و مشاوره خراسان بر می گردد. مادری که با وجود نداشتن تحصیلات، توانسته 4 مهندس و دکتر را تحویل جامعه دهد و 3 فرزند دیگر را هم به قول خودش طوری تربیت کند که از کمالات اخلاقی چیزی کم نداشته باشند.
مرگ همسر و فرزند
او برایمان زندگی اش را این طور خلاصه می کند: همسرم مرد خوبی بود. مردم دار و خانواده دوست. کارمند راه آهن بود، یک روز آمد و گفت: بتول وسایلت را جمع کن که باید برویم مشهد. مامور به خدمت در جوار آقا امام رضا علیه السلام شدم. گفتم: خدا رو شکر که آقا ما را طلبیده نه فقط برای زیارت که برای همسایگی اش. آمدیم مشهد اما به سال نکشید که «حنیف» مریض شد و یک روزِ تابستانِ 55 ،دیگر از جایش بلند نشد. آن موقع 8فرزند داشتم که بزرگ ترینشان 28 ساله بود و فرزند کوچکم هم یک سال داشت.
دوست فرزندانم بودم
بتول بعد از مرگ پسر بزرگش، سکان زندگی را به دست می گیرد و سعی می کند تا هم کاری کند که فرزندانش چیزی از امکانات کم نداشته باشند و هم آن ها را در مسیر درستی تربیت کند «حالا این فرزند دومم بهروز بود که سر کار می رفت و کمک خرج خانه بود، در کنار کار شب ها هم درس می خواند، تا توانست به دانشگاه برود و خدا را شکر حالا مهندس عمران است. در کنار حقوق او، اندک مستمری شوهرم هم به کمک مان آمده بود تا چرخ زندگی مان راحت تر بچرخد.»
همه اعضای یک تنیم
بهروز مولوی پسر بزرگ حاج خانم اردشیری هم بر محبت بی دریغ مادرش تاکید دارد و می گوید: مادرم ما را طوری بارآورد که همه اعضای خانواده در کنار هم باشیم. محال است گرفتاری برای یکی مان پیش بیاید و بقیه برای کمک به او بسیج نشوند. از چشم مادرم ما همه اعضای یک تنیم و او هرگز اجازه نداد تا مثل بعضی از خانواده ها که مُهره های جدا افتاده یک زنجیر هستند؛ از هم دور شویم.
او یک اتفاق سبز است
بتول به روایت نسل چهارم خانواده اش هم زنی است با انرژی های مثبت. یکی از نوه هایش برایمان می گوید: مادربزرگ یک عادت خوب دارد. در هر اتفاق سخت و دشواری، یک نتیجه خیر و خوبی را جست و جو می کند؛ جوری که آن تلخی را یک فرصت می بینیم. تا به حال نشده او را در حال ناشکری ببینم، همین هم برکت داده به همه شئون زندگی ما. خلاصه این که او یک اتفاق سبز است برای زندگی ما …
